Berichtje van onze collega Vincent Hoogstad uit Kreta. Of het leuk is dat hij een kleine column schrijft voor ons?
Tja, waarom niet? Als 'ie net zo schrijft als dat 'ie kletst... Kom maar op! Nou en dat doet ie dus. Enigszins verlegen wel door zijn mooie woorden aan ons adres. Maar net als in zijn lessen: misschien slaat hij ook hier uiteindelijk wel gewoon de spijker op z'n kop. Dit zijn wij. En dit is onze manier. We kunnen het niet eens anders.
Graag lezen we je mening over de column van Vince. Maar nog veel liever horen we 'm natuurlijk gewoon live ergens binnenkort!
Liefs, Ellen & Miriam
Een (gast)column voor de WHA. Het leek mij zelf wel een leuk idee, want in een column kun je altijd je mening geven. En nu deed ik dat ook altijd heel graag. En vaak. Maar nu ik zo aan het tikken ben, kom ik erachter dat ik het geven van een mening inmiddels behoorlijk overschat vind. Wat op zich natuurlijk ook alweer een mening is. Het lijkt er soms op dat ALLE mensen een mening over ALLES hebben. En nog opvallender vind ik het, dat iedereen die mening ook steeds maar overal wil uiten.
Sinds ik op Kreta woon gaan gelukkig de meeste meningen langs me heen. En dat is prima, want de meeste meningen zijn onnodig en onschuldig. Al kan het geven van een mening uiteraard ook gevaarlijk zijn. Vooral als deze verward wordt met de waarheid. En de meeste mensen vínden hun mening de waarheid.
Toen ik begon met dieren te bestuderen en over dieren te leren, leerde ik al snel dat dieren slim zijn en emoties hebben. En ik geloof ook dat ze ergens iets van vinden. Een mening hebben als je wilt. Toch gebruiken ze geen Facebook of late-night talkshows (of columns) om hun mening te verkondigen. En dat vind ik dus zo’n verademing. Ze houden hun mening voor zichzelf, maar handelen hier (als mogelijk) wel naar. Ze lopen bijvoorbeeld weg als ze je niet aardig vinden. Of ze gaan drinken als ze dorst hebben. Of slapen als ze moe zijn. Ze leven in het hier en nu. Iets wat wij in Nederland verleerd zijn en waar we nu coaches en spirituele leiders voor nodig hebben om weer in het moment te komen. En laat ik daar dan ook weer een (vrij uitgesproken) mening over hebben...
Mijn mening over de Women’s Health Academy is gebaseerd op feiten en ervaringen. Ze zijn vrijwel de enige die hun best doen om van de gebaande paden af te wijken en hun eigen, nieuwe ideeën over vrouwspecifieke gezondheid voor het voetlicht te brengen. Altijd gebaseerd op kennis, feiten en ervaring! En dat is -net als het werken met dieren- een verademing.
En om dat in Nederland te doen, heb je ballen nodig. Ik kom altijd heel graag terug naar Nederland om voor en met Ellen en Miriam te werken. Al best een aardige tijd trouwens, ik geloof dat dit het vijfde jaar is. In het begin heb ik vooral veel verteld over echografie van de buikwand, maar al snel deed ik ook de anatomiemasterclasses op de snijzaal van het Erasmus MC. Lesgeven op de snijzaal vind ik nog steeds een van de leukste dingen die ik doe. Zo ontzettend leerzaam. Gelukkig zit die cursus nog steeds in het assortiment! Ik vind dat iedereen in de gezondheidszorg met enige regelmaat zou moeten bijleren over anatomie en biomechanica.
In de cursussen die ik voor de Women's Health Academy verzorg, probeer ik altijd de heersende meningen te toetsen aan wat wetenschappelijk bekend is. Dat levert vaak leuke discussies en soms ook nieuwe inzichten op. Meningen gebaseerd op feiten zijn, naar mijn bescheiden mening, al iets minder gevaarlijk.
Twee jaar geleden heb ik van Ellen en Miriam de kans gekregen om mijn opgedane kennis over diergedrag (en dus ook over mensen!) om te zetten in een workshop. We kunnen namelijk nogal wat leren van dieren. Deze kans heb ik aangegrepen om mijn banden met de Rotterdamse diergaarde Blijdorp weer aan te halen en de workshop daar te organiseren. Een schot in de roos, werkelijk een van de leukste cursussen die je kunt doen. Gebaseerd op evolutie, biologie en biomechanica, een hele middag sparren over wat nou natuurlijk is en wat cultureel. Wat maakt mensen nu eigenlijk menselijk? En we gaan het ook echt hebben over diastases bij nijlpaarden, over de moedergevoelens van krokodillen, over de (onhandige?) spildraai bij giraffen en over de verschillende rollen van vrouwen en mannen in de natuur. Ik ben van mening dat je jezelf echt een plezier doet door aan deze workshop mee te doen. Ikzelf kijk in elk geval al erg uit naar deze dag! En -volkomen terecht- is deze workshop onlangs geaccrediteerd voor fysiotherapeuten. Iets waar ik heel blij mee ben.
De laatste cursusdag die ik kom geven gaat over chronische pijn, want tsjonge jonge wat is er de afgelopen jaren toch gebeurd in (chronisch) pijnland? Iedereen lijkt hierover een mening te hebben en meningen over pijn zijn gevaarlijk. Het is al begonnen in 1644 met het feit dat iemand in Nederland zijn mening gaf over de zogenaamde scheiding tussen lichaam en geest, René Descartes. En deze man bleek dusdanig goed in het doordrukken van zijn mening "het bio-psycho-sociale model", dat we nog steeds met dit hopeloos achterhaalde idee aan het hannesen zijn. Zeker in relatie tot het behandelen van (chronische) pijn. Gelukkig is er ook 'echte' wetenschap, die tracht de waarheid te achterhalen. “Ik denk dus ik ben”, is mooi bedacht, maar het is 2022 en we weten nu gelukkig wel beter. Het loopt uit de hand. Hoog tijd dus om ervaringen en kennis te koppelen aan wetenschap, evolutie en biologie. Tijd om pijn minder te psychologiseren en meer logisch na te denken. Het is geen rocket-science. Overigens is rocket-science gewoon gebaseerd op natuurkundige principes… net als pijn. En ja! Ook deze relatief nieuwe cursus is onlangs geaccrediteerd.
Ik kijk er naar uit om in een van onze cursussen met jullie verder te sparren. Tot snel!
Groeten vanaf warm en zonnig Kreta, Vincent
PS Mijn laatste mening voor deze column: er zouden meer mannen cursussen moeten volgen bij de Women’s Health Academy. (EENS, red.)